น หิ ตานิ อสุตฺวา, เตสญฺจ อตฺถํ อชานิตฺวา สีหฬฏฺฐกถาจริเยหิ ตานิ ปฏิกฺขิปิตุํ สกฺกา, นาปิ ตํ ปฏิกฺเขปวจนํ ชมฺพุทีปิกฏฺฐกถาจริยานํ วจนํ ภวิตุํ, มหามหินฺทตฺเถรสฺส สีหฬทีปํ คมนสมเย เตสํเยว อภาวโตฯ ตสฺมา ตานิ จ ตทญฺญานิ จ มหายานิกปิฏกานิ ตํกาลิกานิ เยภุยฺเยน สีหฬทีปมุปาคตานีติ คเหตพฺพานิฯ เตสุ จ วชฺชิปุตฺตกคณปริยาปนฺนสฺส ธมฺมรุจินิกายสฺส ปิฏกานํ ตทุปาคมนํ ปุพฺเพว วุตฺตํฯ ตทญฺเญสํ ปน ตทุปาคมนํ เอวํ เวทิตพฺพํฯ

เวตุลฺลวาทสฺส ปฐมนิคฺคโห

โวหารกติสฺสรญฺโญ กาเล (758-780-พุ-ว) อภยคิริวาสิโน ธมฺมรุจินิกายิกา ปุพฺเพ วุตฺตปฺปกาเรน สาสนวินาสนตฺถาย ภิกฺขุเวสธารีหิ เวตุลฺลวาทิพฺราหฺมเณหิ รจิตํ เวตุลฺลปิฏกํ สมฺปฏิคฺคเหตฺวา ‘‘อิทํ พุทฺธภาสิต’’นฺติ ทสฺเสนฺติฯ ตํ มหาวิหารวาสิโน เถรวาทิกา ธมฺมวินเยน สํสนฺเทตฺวา อธมฺมวาโทติ ปฏิกฺขิปิํสุฯ ตํ สุตฺวา ราชา สพฺพสตฺถปารคุํ กปิลํ นาม อมจฺจํ เปเสตฺวา วินิจฺฉยํ การาเปตฺวา อพุทฺธภาสิตภาวํ ญตฺวา สพฺพํ เวตุลฺลโปตฺถกํ ฌาเปตฺวา ตลฺลทฺธิเก จ ปาปภิกฺขู นิคฺคเหตฺวา พุทฺธสาสนํ โชเตสิ [นิกายสงฺคเห 12-ปิฏฺเฐ]ฯ วุตฺตญฺเหตํ มหาวํเส –

[36-41]

‘‘เวตุลฺลวาทํ มทฺทิตฺวา, กาเรตฺวา ปาปนิคฺคหํ;

กปิเลน อมจฺเจน, สาสนํ โชตยี จ โส’’ติฯ